Της Ελευθερίας Μηλάκη
Ήξερα τι ήθελα. Δηλαδή μου είχαν πει τι πρέπει να θέλω. Αποκατάσταση. Εξασφάλιση. Μια καταστροφική ψευδαίσθηση ασφάλειας που είχαν πολλοί στην προηγούμενη γενιά. Σίγουρα δεν ήταν το όνειρο μου να γίνω Hausfrau, housewife… νοικοκυρά! Για πολλά χρόνια η σύζυγος ή η κόρη που έμενε στο σπίτι ήταν ένα πλάσμα ακραία αδικημένο, αφού η προσφορά της δεν θεωρούνταν δουλειά και άρα δεν υπήρχε εκτίμηση, πόσο μάλλον ανταμοιβή. Έπαιρνε ό,τι είχαν ευχαρίστηση οι άλλοι. Συχνά: Τίποτα. Όμως μια γυναίκα εύπορη ή που έχει τη δυνατότητα να εργάζεται από το σπίτι, γιατί να νιώθει τύψεις ότι ΕΠΡΕΠΕ να «δουλεύω»; Επειδή η φτωχή γυναίκα πήγαινε στη δουλειά, γιατί διαφορετικά δεν θα είχε απολύτως τίποτα και πόσο μάλλον σύζυγο με ισότιμους όρους; Ο καθένας οφείλει να ζει ανάλογα με τις ανάγκες του και τις δυνατότητές του. Αν έχει και επιθυμίες, τόσο το καλύτερο. Έτσι και αλλιώς όλοι πρέπει με κάποιο χρόνο να περάσουμε το χρόνο μας, να κερδίσουμε τα προς το ζην και γενικά και μόνο το να ζει κανείς είναι σκληρή δουλειά. Δεν υπάρχει ζωή που να μην έχει δουλειά!
Πού είναι η προοπτική; Πού πήγαν οι επενδύσεις; Πρέπει να στηρίζουμε τη γυναίκα που θέλει μετά την ανατροφή των παιδιών να επιστρέψει στη δουλειά. Ένα λίφτινγκ – μακιγιάζ βιογραφικού και είσαι έτοιμη, ειδικά αν δεν υπάρχει άμεση και ακραία ανάγκη βιοπορισμού. Διάβαζα ένα άρθρο και στα μισά βαρέθηκα μέχρι θανάτου. Κοίταξα να δω και το υπέγραφε ο κ. Κικίλιας. Μιλούσε για το δημογραφικό και την οικογένεια. Ότι η οικογένεια ως τώρα στήριξε το… έθνος και τώρα, σε δύσκολους καιρούς, η οικογένεια θα μας στηρίξει πάλι. Περίεργοι άνθρωποι. Δηλαδή απροκάλυπτα τη δική τους δουλειά τη φορτώνουν αλλού και παρουσιάζονται και ως θεματοφύλακες μεγάλων αξιών, απευθυνόμενοι στα πιο φασιστικά ένστικτα του τελευταίας πνευματικής υποστάθμης κοινού… Καταρχάς οι άνθρωποι αυτοί νομίζουν ότι οι Έλληνες δουλεύουν για χόμπι και όχι για στέγη, τροφή, γιατρό…
Το έχω αγαπήσει το Ηράκλειο, είκοσι χρόνια τώρα. Μου αρέσει το φως του, η άναρχη και νοσταλγική του ατμόσφαιρα, όμως ντόπια δεν έχω νιώσει ποτέ. Πουθενά δεν νιώθω ντόπια, παρά μόνο στις λέξεις και στα κείμενα. Τι είναι σεξισμός; Δεν θα πεις κακό για γυναίκα ό,τι και αν είναι, ό,τι και αν κάνει! Μα αυτό είναι παράλογο. Η γυναίκα δεν είναι προστατευόμενο είδος, κρίνεται κανονικά όπως κάθε άνθρωπος. Και αν θαυμάζεις τον Κασιδιάρη, θα κριθείς, για παράδειγμα. Ή αν αναρριχήθηκες από ένα φτηνό ριάλιτι, ή αν χρησιμοποιείς τη σεξιστική ομορφιά και συμπεριφορά για να αποκτήσεις πλεονεκτήματα. Δεν θα υπάρξει ποτέ αληθινή αλληλεγγύη μεταξύ γυναικών, γιατί δεν είμαστε όλες ίδιες… Πολλές βρίσκονται πολιτιστικά και πνευματικά σε προηγούμενα στάδια ανάπτυξής. Συγνώμη.
Εμένα μου αρέσει να κάνω αυτό που αγαπώ. Καμία δουλειά δεν πρέπει να είναι πηγή πόνου. Σε αυτή την πόλη κάθε μικρή διαδρομή είναι ένα ταξίδι. Διανθίζω με κάθε μικρή χαρά την βαρετή ηρακλειώτικη ζωή. Κάτι ενδιαφέρον παραμονεύει παντού. Πήγα στο σούπερμάρκετ και μέσα στο ασανσέρ ήταν ένας κύριος, τον είχα ξαναδεί στην περιοχή και άλλες φορές. Έχετε δύο ευρώ; Έμεινα αμίλητη και τελικά είπα όχι. Αφαιρέθηκα. Και τότε άρχισε να μου λέει ΕΝΑ. Δεν απαντούσα. Επαναλάμβανε, ένα. Πάτα το ένα να κατέβουμε στον κάτω όροφο!
Τώρα λοιπόν ασχολούμαι με το Πάσχα. Μερικές μικρές χαρές τις κρατάω για μένα. Προσπαθώ να είμαι έξυπνη. Να μην δείχνω αρνητικό συναίσθημα, να είμαι χαλαρή και χαρούμενη. Ώρα για τα πασχαλινά ψώνια. Θα ήθελα να ντυθώ όπως στα είκοσι – εικοσι πέντε. Μία μίνι φούστα, ένα αμάνικο φόρεμα, αυτός που βλέπει την ομορφιά της ζωής θα είναι πάντα νέος! Αιθέριο έλαιο γερανιού. Είναι λίγο πιο ακριβό από τα συνηθισμένα, δέκα ευρώ περίπου. Διώχνει και τα κουνούπια! Κερί μέλισσας έχετε; Στα διάφορα eshop μουσείων και κοσμηματοπωλείων έχει λαμπάδες από είκοσι ως διακόσια ευρώ… Όταν μαζέψω πολλά διακοσμητικά μικροπράγματα αποφασίζω να δώσω μερικά. Ξεκαθάρισμα, κανείς δεν θέλει να ζει σε ένα σκονισμένο περιβάλλον. Οι αναμνήσεις μας υπάρχουν και χωρίς αντικείμενα… Στο μπαλκόνι μου φύτρωσαν λίγα λουλούδια. Υπομονετικά έβγαλαν το χειμώνα και είχα αρχίσει να τα βαριέμαι, δεν περίμενα ότι θα ανθίσουν. Φύτρωσαν και χορτάρια από σπόρους που φύτεψα. Το corn flower ήταν τελικά ένα μπλε λουλούδι, εδώ το έχω δει σε μωβ, ως αγριολούλουδο.
Στην κουζίνα τώρα. Να μερικές ιδέες. Μπισκότα βουτύρου με ξύσμα λεμονιού σε σχήμα λαγού ή προβάτου ή πεταλούδας. Δεν είναι ανάγκη να είναι τσουρέκι. Μπορεί να είναι κάποιο άλλο γλυκό με μαγιά, όπως το Paska ή η babka της ανατολικής Ευρώπης, με σταφίδες, βανίλια ή μαστίχα για ελληνική εκδοχή. Αβγά. Με παντζάρια, με τατού, με ριζάρι, με κλασικές βαφές; Ικανούς τους έχω να φτιάξουν αυτά με το καλσόν και το φύλλο ή ανθάκι. Όσο για το τραπέζι; Επειδή ο καθένας έχει άλλες προτιμήσεις, ξέχνα τη μαροκινή πίτα γεμιστή με ρύζι και ολόκληρα αβγά. Ένα μπολ με λευκό τυρί και κομπόστα ραβέντι; Πού να το βρούμε τώρα αυτό. Για καλό και για κακό κράτα και καμιά Αργυρώ Μπαρμπαρίγου για πιο απλές και λογικές ιδέες… Είχα φτιάξει κάποτε τσιζκέηκ – καλτσούνι με φρέσκια μυζήθρα και όταν το πρόσφερα σε έναν επισκέπτη μετά από ένα δυο μπουκιές αναφώνησε «ιντά γλυκό ΄ναι τονά;»
Στην Πλατεία Ελευθερίας φαινόταν χαλασμένο το μηχάνημα των εισιτηρίων. Έπαιζαν μαζί του δυο παιδάκια, όχι πάνω από πέντε το μεγαλύτερο. Βάλε τα κέρματα. Βάλτα! Και αν τα… πάρετε; Δεν θα τα ΚΛΕΨΟΥΜΕ! Απάντησαν με θάρρος. Σίγουρα! Ναι! Από πού είστε; Από Ελλάδα! Και μόνο να ζει κανείς είναι σκληρή δουλειά, είναι και χαρά όμως. Έτσι δεν είναι; Μου λείπει ένα λεμόνι για το ξύσμα. Βρίσκω επιτέλους ένα που το φτάνω. Μια θεία περαστική με ενημερώνει: Είναι… ψεκασμένα! Ευτυχώς που μου το είπατε, τίποτα πια δεν μπορείς να κάνεις εδώ χωρίς να βρεις παρατηρητή. Είναι σε επαγρύπνηση. Για να μην θυμηθώ τη «λαμπρή» στα μαρούλια, που πήγα ενθουσιασμένη να τη φωτογραφίσω και άθελά μου τράβηξα το ενδιαφέρον του αγρότη. Γιατί την κυνηγάτε!!! Πρόλαβε όμως να φύγει…
